حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۶۰: تا دور آفرینش و تا عمر عالم است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا دور آفرینش و تا عمر عالم است پیوند عشق و عاشق و معشوق با هم است گر سرّ این رموز بدانی وجود عشق پیش از سرشتن گِل حوا و آدم است آدم تویی به نقد و گر ناقدی تو را آغاز آفرینش عالم همین دم است نه امّتان دور کمال پیمبریم نه مصطفی ز مبدأ فطرت مقدم است پس هر که راست آمد و بر جاده میرود هم فطرت مقدّم فرخنده مقدم است گو سقف آسمان و بساط زمین نباش ماییم و سدّ عشق که جاوید محکم است یکباره از وجود برون آی و محو شو در عین عشق هر دو جهانت مسلم است در معرض رضا سپر تیر عشق باش عشاق را جراحت معشوق مرهم است گر عاقلی نصیحت ضدان نکن قبول پرهیز کن که صحبت ضدان جهنم است دیوان آدمی صفت اند اهل روزگار خود خاصه در زمانه ی ما آدمی کم است در چشم دیو مردم از اکرام فارغی آنجا که آدمی بنی آدم مکرّم است هر جا که چند خر به فَرس بر سوار شد ره باز ده که موکب صدر معظم است ترتیب مسکرات محال است اگر حسود نقضی کند مرا چه تفاوت که را غم است در هر سخن ز رمزْ نزاری چو بنگری صد نکته خوب تر ز دگر نکته مُدغم است حکیم نزاری قهستانی