حکیم نزاری قهستانی
غزلیات
شمارهٔ ۳۶: با یادِ دوستان ندهد هیچ کس مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
با یادِ دوستان ندهد هیچ کس مرا بی یادِ دوستان نرود یک نفس مرا مشتاقِ دوستانم تا می رود نفس هرگز ز سر برون نرود این هوس مرا لبّیکِ دوست می زنم و مست می دوم گو خواه محتسب زن و خواهی عسس مرا حاجت به تیغ نیست بگویید با رقیب یک غمزه زان دو چشم پرآشوب بس مرا با شاه گو بگوی که با دوستان دمی خوش تر ز تخت گاه تو آید حرس مرا برمن به جز ولی همه ملک ار شوند خصم گو پوست در کشند زسر چون عدس مرا من در قیامتم ز رقیبانِ کویِ دوست حاجت به حشر نیست دگر زین سپس مرا سیلی چنین که می رود از دیده در کنار معذورم ار به چشم در آید ارس مرا تا وارهاندم ز نزاری دریغ اگر بودی به توبه کردن دل دسترس مرا حکیم نزاری قهستانی