غزل شمارهٔ ۲۸۰۱: به نمو سری ندارد گل باغ‌ کبریایی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

به نمو سری ندارد گل باغ  کبریایی
ندمیده ای به رنگی که بگویمت  کجایی

پی جستجوی عنقا به کجا توان رساندن
نه سراغ فهم روشن نه چراغ آشنایی

ره دشت عشق و آنگه من  گشته گم درین ره
به سر چه خار بندم الم برهنه پایی

زده آفتاب و انجم به قبول بارگاهت
ز سر بریده بر سرگل طالع آزمایی

سر ریشه ام ندانم به کجا قرار گیرم
ته خاک هم نیاسود گل باغ خود نمایی

ز شکوه  ملک صورت سربرگ و بارم این بس
که ز خاک اهل معنی  کنم آبرو گدایی

همه تن چو سایه رنگم به صفا چه نسبت من
مگرم زنند صیقل به قبول جبهه سایی

من بیخبر کجایم که در دگر گشایم
ز تو آنچه وانمایم تویی آنکه وانمایی

ز جهان رمیدم اما نرهیدم آنقدرها
که هنوزهمچو صبحم قفسی ست با رهایی

خرد فسرده جولان چه دهد سراغ عرفان
بدرد مگرگریبان ز جنون نارسایی

چه شگرف دلربایی ، چه قیامت آشنایی
نه ز ماست عالم تو نه تو از جهان مایی

بم و زیر ساز امکان به ادبگه ثنایت
عرقی دمانده بیرون ز جبین تر صدایی

به صد انجمن من و ما سرو برگ ماست  یکتا
همه موج یک محیطم همه خلق یک خدایی

به محیط عشق یارب به چه آبرو ببالیم
چو حباب  کرده عریان همه را تنک ردایی

ز وصال مهرتابان چه رسد به سایه بیدل
روم از خود و تو گردم  که تو درکنارم آیی

بیدل دهلوی