غزل شمارهٔ ۲۷۶۵: تنش را پیرهن چون‌گل دمید افسون عریانی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

تنش را پیرهن چون گل دمید افسون عریانی
قبای لاله گون افزود بر رنگش درخشانی

جنون حسن از زنجیر هم خواهدگذشت آخر
خطش امروز بر تعلیق می پیچد ز ریحانی

مژه  گو بال میزن من همان محو تماشایم
به سعی صیقل از آیینه نتوان رُفت حیرانی

نمی باید به تعمیر جسد خون جگر خوردن
بنای نقش پایی را چه معموری چه ویرانی

به رنگ غنچه تاکی داغ بیدردی به دل چیدن
چو شبنم آب شو شاید گل اشکی بخندانی

هوس در نسخهٔ تسلیم ما صورت نمی بندد
نگه نتوان نوشتن بر بیاض چشم قربانی

بهار سادگی مفت ست گلباز تماشا را
دمی آیینه گل کن تا دو عالم رنگ گردانی

ندارد نقشی از عبرت دبستان خودآرایی
ز درد دل چه می پرسی هنوز آیینه می خوانی

کمینگاه شکست شیشهٔ یکدیگر است اینجا
مبادا از سر این کوه سنگی را بغلتانی

نیابی بی امل طبع گرفتاران عالم را
رسایی آشیان دارد همین در موی زندانی

ندارد بلبل تصویر جز تسلیم پردازی
همان در خانهٔ نقاش ماند از ما پر افشانی

عدم هم بی بهاری نیست تخم ناامیدی را
به عبرتگاه محشر یارب از خاکم نرویانی

دچار هر که  گشتم چشم پوشید از غبار من
درین صحرای عبرت امتحانی بود عریانی

دل هر ذره ام چندین رم آهو جنون دارد
غبارم رنگ دشتی ریخت بیدل از پریشانی

بیدل دهلوی