بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۴: در خور گل کردن فقرست استغنای من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در خور گل کردن فقرست استغنای من نیست جز دست تهی صفر غرورافزای من از مراد هر دو عالم بسکه بیرون جسته ام در غبار وحشت دی می تپد فردای من سایهٔ مویی زکلک خود تصورکرد وبس نقشبند وهم در صنع ضعیفیهای من ترک دنیا هم دماغ همت من بر نداشت رنجه کرد افشاندن این گرد پشت پای من مشت خاکم لیک در عرض بهار رنگ و بو عالمی آیینه می پردازد از سیمای من نقش مهرخامشی چون موج برخود می تپد در محیط حسرت طبع سخن پیرای من پردهٔ ناموس بیرنگی ست شوخیهای رنگ می دری جیب پری گر بشکنی مینای من از سبکروحی درون خانه بیرونم ز خوبش چون نگه در دیده ها خالیست از من جای من اینقدرها لالهٔ گلزار سودای کی ام بی چراغان نیست دشت و در ز نقش پای من عمرها شد حسرتم خون گشتهٔ پابوس اوست صفحه می باید حنایی کردن از انشای من یاد ایامی که از آهنگ زنجیر جنون کوچهٔ نی بود یکسر جاده در صحرای من شمع این محفل نی ام لیک از هجوم بیخودی در رکاب رنگ از جا رفته است اجزای من هیچکس خجلت نقاب ربط کمظرفان مباد نشئه عمری شد عرق می چیند از صهبای من کرد بیدل سرخون جمعیتم آخر چوشمع داغ جانکاهی همان ته جرعهٔ مینای من بیدل دهلوی