بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۸: بگذشت ز خاکم بت گل پیرهن من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بگذشت ز خاکم بت گل پیرهن من چون صبح نفس جامه درید ازکفن من یاد نگهش بسکه به تجدید جنون زد شد چشم پری بخیهٔ دلق کهن من یارب زنظرها به چه نیرنگ نهان ماند برق دو جهان شمع قیامت لگن من بر وحشتم افسون قیامت نتوان خواند بی شغل سفر نیست چو کشتی وطن من تا تیغ تو شد مایل انداز اشارت گردن همه جا رست چو مو از بدن من رنگی ننمودم ز بهارت چه توان کرد حیرانم و آیینه گری نیست فن من شمع سحرم ، پیری ام افسون تسلی است خواهد مژه خواباند کنون پر زدن من گفتند در این بزم سزاوار ادب کیست گفتم نگه کار به عبرت فکن من عمریست تماشایی سیر دل تنگم در غنچه شکسته ست دماغ چمن من فکرم به حریفان رگ خامی نپسندید شد پخته جهانی ز نفس سوختن من یک دل ، گهر رشتهٔ افکار کفاف ست گو پای خری چند نبندد رسن من جز مبتذلی چند که عامست در این عصر بیدل نرسیده است به یاران سخن من بیدل دهلوی