غزل شمارهٔ ۲۵۰۹: نشاند عجزم بر آستانی که محوم از جیب تا به دامن

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

نشاند عجزم بر آستانی که محوم از جیب تا به دامن
اگر بخوانند سر به جیبم و گر برانند پا به دامن

کجاست موقع شناس راحت  که کم  کشد زحمت تردد
به هرکجا رد . . . . . . . دشت نا آشنا به دامن

قماش ناموس وضع خویش است در هوس خانهٔ تعین
که دست و پای جنون و دانش همین ز جیب است تا به دامن

غبار ناگشته نیست ممکن زتهمت ما و من رهایی
به  حسرت سرمه می خروشد هزارکوه صدا به دامن

جهانی از وهم چیده برخود دماغ اقبال سربلندی
گرفتم ای  گردباد رفتی تو نیز برچین هوا به دامن

چه شیشه سازی ست یا رب اینجا به کارگاه دماغ مجنون
که کرده کهسار همچو طفلان ذخیره سنگها به دامن

چو آسمان ازگشاد مژگان احاطه کردیم عالمی را
ز وسعت بال حیرت آخر رسید پرواز تا به دامن

به یک رمیدن زگرد امکان حصول هر مطلب است آسان
به قدر چین خفته است اینجا هزار دست دعا به دامن

نفس بهار است غنچهٔ دل ، نی ام زامداد غیر غافل
چو رنگ  گل آتشی  که دارم نمی برد التجا به دامن

بهانهٔ درد هم  کمالی ست در طریق وفاپرستی
عرق دمد تا من اشک بندم به  دوش چشم حیا به دامن

بیا که چشم امید بیدل به پای بوس تو بازگردد
ز شرم پوشیده ام چراغی چو رنگ برگ حنا به دامن

بیدل دهلوی