بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۳۹: از نالهٔ دل ما تا کی رمیده رفتن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
از نالهٔ دل ما تا کی رمیده رفتن زین دردمند حرفی باید شنیده رفتن بی نشئه زندگانی چندان نمک ندارد حیف ست از این خرابات می ناکشیده رفتن آهنگ بی نشانی زین گلستان ضرور است راه فنا چو شبنم باید به دیده رفتن جرأتگر طلب نیست بی دست و پایی ما دارد به سعی قاتل خون چکیده رفتن چون شعله ای که آخر پامال داغ گردد در زیر پا نشستیم از سر کشیده رفتن زین باغ محمل ما بر دوش ناامیدیست بر آمدن نبندد رنگ پریده رفتن از وحشت نفسها کو فرصت تأمل چون صبح باید از خویش دامن نچیده رفتن بر خلق بی بصیرت تا چند عرض جوهر باید ز شهر کوران چون نور دیده رفتن همدوش آرزوها دل می رود نفس نیست در رنگ ریشه دارد تخم دمیده رفتن قطع نفس نمودیم جولان مدعا کو در خواب هم نبیند پای بریده رفتن رفتار سایه هرگز واماندگی ندارد در منزل است پرواز از آرمیده رفتن قد دو تای پیریست ابروی این اشارت کز تنگنای هستی باید خمیده رفتن بال فشاندهٔ آه بی گرد حسرتی نیست با عالمی ز خود برد ما را جریده رفتن تعجیل طفل خویان مشق خطاست بیدل لغزش به پیش دارد اشک از دویده رفتن بیدل دهلوی