غزل شمارهٔ ۲۴۱۸: کس چو شمع من نبوده‌ست آشنای سوختن

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

کس چو شمع من نبوده ست آشنای سوختن
گرد داغم داغ شد سر تا به پای سوختن

عاشقان بالی به ذوق نیستی افشانده اند
کیست از پروانه پرسد ماجرای سوختن

دیر فرصت دود خاکستر ندارد آتشش
از شرر پرس ابتدا و انتهای سوختن

شمع آداب وفا عمریست روشن کرده ام
تا نفس دارم سرتسلیم و پای سوختن

زندگی چندان  گوارا نیست اما عمرهاست
با طبایع گرمیی دارد هوای سوختن

بی تو ما را چون چراغ  کشته هستی داغ  کرد
هرکجا رفتیم خالی بود جای سوختن

از وبال بی پریها چون غبار آسوده ایم
در پناه سایهٔ دست دعای سوختن

نعل در آتش نمی باشد سپند بزم ما
لیک اندک وجد می خواهد نوای سوختن

تا نفس باقیست اجزای نفس می پروریم
مشت خاشاکیم مصروف غذای سوختن

طول و عرض حرص کوته کن که خطها می کشد
از طناب برق معمار بنای سوختن

لالهٔ این گلستان چندان نشاط آماده نیست
کاسهٔ داغیست در دست گدای سوختن

کم عیارانیم دارالامتحان عشق کو
نیست هرکس قدردان کیمیای سوختن

خواه دور چرخ ، خواهی شعلهٔ جواله گیر
روز و شب می گردد اینجا آسیای سوختن

صبح شد چون شمعم اکنون داغ نقد زندگی ست
هر قدر سر داشتم  کردم فدای سوختن

شمع دل گفتم درین محفل چرا آورده اند
داغ شد نومیدی و گفت از برای سوختن

بیدل امشب چون شرار کاغذ آتش زده
چیده ام گلها ز باغ دلگشای سوختن

بیدل دهلوی