بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۰۲: وارستگی ز حسن دگر میدهد نشان
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
وارستگی ز حسن دگر می دهد نشان عالم غبار دامن نازیست پر فشان مردیم و همچنان خم و پیچ هوس بجاست از سوختن نرفت برون تاب ریسمان بر ظلم چیده اند کجان دستگاه عمر دارد ز تیر آمد و رفت نفس کمان بیمغز جز شکست ز دولت نمی کشد ازسایهٔ هما چه برد بهره استخوان دل محو غفلت و نفسی در میانه نیست من مرده ام به خواب و زخود رفته کاروان ضعفم رسانده است به جایی که چون صدا آیینه هم نداد ز تمثال من نشان هستی به غیرپردهٔ روی فنا نبود روشن شد این متاع به برچیدن دکان عاشق کجا و آرزوی خانمان کجا پروانه درکمین فنا دارد آشیان پرواز بندگی به خدایی نمی رسد ای خاک ، خاک باش ، بلند است آسمان نومیدم آنقدر که اگر بسملم کنند رنگ شکسته می شود از خون من روان آوارهٔ سراب شعوریم و چاره نیست ای بیخودی قدم زن و ما را به ما رسان از درد عشق شکوهٔ اهل هوس بجاست بیدل ز شعله هیزم تر نیست بی فغان بیدل دهلوی