بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۹۷: در شکوه صافدل ندهد رخصت زبان
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در شکوه صافدل ندهد رخصت زبان زنجیری حیاست به موج گهر فغان سنبل اسیر زلف ترا دام وحشت است افعی گزیده می رمد از شکل ربسمان در عالم خیال بهار تبسمت گل را چو شبنم آب شود خنده در دهان کلفت شکار غیرتم از آه بی اثر بر دل رسد چو تیر خطا گردد از نشان چون شمع بس که در تب عشقت گداختم محمل کشید بر سر تبخالم استخوان نی آب خضر دارم و نی چشمهٔ حیات عمریست می خورم دم شمشیر خونفشان در راه انتظار کسی خاک گشته ام مشت غبار من به سلام چمن رسان چون صبح رنگ آیینهٔ هیچکس نی ام گردون مرا به بی نفسی کرد امتحان از گفت وگو تلاش ستم پیشه روشن ست گاه خرام تیر نفس می زند کمان تنها نه آسمان سر تسلیم جستجوست افکنده است خاک هم از بیخودی عنان بنیاد دهر آینه دار ثبات نیست یکسر غبار گردش رنگست آسمان بیرنگ اعتبار وجود و عدم تویی منزل کجاست گر نبود جاده در میان بگذار سربلندی اقبال این بساط تا آبرو چو شمع نریزی به ناودان هر چند دستگاه بود بیش حرص بیش از موج بحر تشنه لبی می کشد زبان بیدل ز بحر منت ساحل که می کشد بر حیرت است زورق ما بیخودان روان بیدل دهلوی