غزل شمارهٔ ۲۳۷۷: فسردن نیست ممکن دست بردارد ز پهلویم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

فسردن نیست ممکن دست بردارد ز پهلویم
رگ خواب است چون مخمل ز غفلت هر سر مویم

به رنگ پرتو خورشید عالم را به زرگیرم
اگر میل پر افشانی نماید رنگ از رویم

ورق گردانده است از معنی تحقیق لفظ من
- بیاض نسخهٔ عبرت مراد چشم آهویم

من و نشو و نمای سرکشی حاشا معاذالله
نهال جاده ام یک سجدهٔ هموار می رویم

زبان لاف هم در مفلسی ها بسته می گردد
تهی دستی درین ویرانه کرد آخر دعاگویم

درین گلشن بغیر از انفعالم نیست سامانی
گل چشمم همین عیبی ست گر رنگست و گر بویم

به خواب نیستی موج دگر می زد غبار من
به این آوارگی یا رب که گردانید پهلویم

ندارد چاره از دریا شکافی طالب گوهر
دلی گم کرده ام در عالم اسباب و می جویم

ز طاق چین ابروی که افتادم نمی دانم
که  گل  کرده ست هر چینی شکست از هر بن مویم

ضعیفی ننگ تغییر وفایم بر نمی دارد
چو نقش جبههٔ خود با دو عالم سجده یکرویم

بضاعت نیست جزتسلیم در بار نیاز من
محبت کرد ایجاد از خمیدنهای ابرویم

مرا سنجیدگی ایمن ز تشویق هوس دارد
زدام بال و پر فارغ چو شاهین ترازویم

ز افسون شرر پروازی من ناله درگیرد
زبان شمعم و حرف پر پروانه می گویم

ضعیفم آنقدربیدل که با صد شعله بیتابی
نچیند تا ابد دامن شکست رنگ در رویم

بیدل دهلوی