بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۱۸: با عشق نه نامیست نه ننگم که برآیم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
با عشق نه نامیست نه ننگم که برآیم از خانه دگر با که بجنگم که بر آیم در عرصهٔ توفیق چو تیغ کف نامرد نگرفت نیام آن همه تنگم که برآیم رسوایی موهوم گریبان در ننگست زین بحر نه ماهی نه نهنگم که برآیم خلقی به عدم آینه پرداز خیال است من زان گل نشکفته چه رنگم که برآیم بی همتی از تهمت پستی نتوان رست زلف تو دهد دست به چنگم که برآیم مردان ز غم سختی ایام گذشتند من نیز بر این کوه پلنگم که بر آیم یکبار ز دل چون نفسم نیست گذشتن تا چند خورم خون و بلنگم که برآیم در قید جسد خون شدم از پیروی عقل نامرد نیاموخت شلنگم که بر آیم پرواز دگر زین قفسم نیست میسر راهی بگشاید پر رنگم که بر آیم کم همتی فرصت ازین عرصهٔ دلگیر چندان نپسندید درنگم که بر آیم در آینه خون می خورم از لنگر تمثال ترسم زند این خانه به سنگم که برآیم از کلفت اسباب رهایی چه خیالست بیدل به فشار دل تنگم که بر آیم بیدل دهلوی