بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۶۶: باز دل مست نواییست که من میدانم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
باز دل مست نوایی ست که من می دانم این نوا نیز ز جایی ست که من می دانم محمل و قافله و ناقه درین وحشتگاه گردی از بانگ درایی ست که من می دانم خونم آخر به کف پای کسی خواهد ریخت این همان رنگ حنایی ست که من می دانم چشم واکردم و توفان قیامت دیدم زندگی روز جزایی ست که من می دانم آب گردیدن و موجی ز تمنا نزدن پاس ناموس حیایی ست که من می دانم نیست راهی که به کاهل قدمی طی نشود پای خوابیده عصایی ست که من می دانم در مقامی که بجایی نرسد کوششها ناله اقبال رسایی ست که من می دانم ساز تحقیق ندارد چه نگاه و چه نفس سر این رشته بجایی ست که من می دانم طلبت یأس تپیدن هوس عشق وفاست کار دل نام بلایی ست که من می دانم ای غنا شیفته با این دل راحت محتاج فخر مفروش گدایی ست که من می دانم عشق زد شمع که ای سوختگان خوش باشید شعله هم آب بقایی ست که من می دانم حیرتم سوخت که از دفتر عنقایی او جهل هم نسخه نمایی ست که من می دانم بود عمری به برم دلبر نگشوده نقاب بیدل این نیز ادایی ست که من می دانم بیدل دهلوی