بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۲۵: چراغ خامشم حسرت نگاه محفل خویشم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چراغ خامشم حسرت نگاه محفل خویشم سپند پای تا سر داغم اما بر دل خویشم نفس آخر شد و من همچنان زندانی جسمم ندارم ریشه و دلبسته ی آب و گل خویشم ز خود برخاستن اقبال خورشید است شبنم را در آغوشست یار اما همین من مایل خویشم نمی خواهم که پیمان طلب باید شکست از من وگرنه هرکجا ازپا نشستم منزل خویشم به چشم آفرینش نیست چون من عقدهٔ اشکی چکیدنها اگر دستم نگیرد مشکل خویشم خجالت بایدم چون گل کشید از دامن قاتل که من واقف ز جرأت های خون بسمل خویشم چه شد تخمم درین مزرع پر و بال شرر دارد به صحرای دگر خرمن طراز حاصل خویشم اگر صد عمر گردد صرف پروازم درین گلشن همان چون گل قفس پروردهٔ چاک دل خویشم ز دریای قناعت سیر چشمی گوهری دارم همه گر قطره باشم قلزم بیحاصل خویشم غم و شادی مساوی کرد بر من بی تمیزیها به دام و آشیان ممنون صید غافل خویشم دم تیغم ز یاد انتقام خصم می ریزد مروت جرأتی دارم که گوی قاتل خویشم عبارتهاست اینجا حاصل مضمون چه می پرسی دو عالم عرض حاجت دارم اما سایل خویشم به خلوتخانهٔ تحقیق غیر از حق نمی گنجد من بی کار در رفع خیال باطل خویشم سراغ رفتن عمری ست عرض هستی ام بیدل چو صبحم تا نفس باقی ست گرد محمل خویشم بیدل دهلوی