غزل شمارهٔ ۲۲۱۰: تیغ آهی بر صف اندوه امکان می‌کشم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

تیغ آهی بر صف اندوه امکان می کشم
خامهٔ یأسم خطی بر لوح سامان می کشم

نیست شمع من تماشا خلوت این انجمن
از ضعیفیها نگاهی تا به مژگان می کشم

ابجد اظهار هستی یک سحر رسوایی است
ازگریبان جای سر چاک گریبان می کشم

می زنم فال فراموشی ز وضع روزگار
صورت بی معنیی بر طاق نسیان می کشم

کس ندارد طاقت زورآزماییهای من
بازوی عجزم کمان ناتوانان می کشم

عضو عضوم  با شکست رنگ معنی می کند
ساغر اندیشهٔ آن سست پیمان می کشم

جوهر آیینهٔ من خامهٔ تصویرکیست
روزگاری شد که ناز چشم حیران می کشم

خاک می گردم به صد بیطاقتیهای سپند
غیر پندارد عنان ناله آسان می کشم

مشت خون نیم رنگم طرفه شوخ افتاده است
چون حنا دستی به دست و پای خوبان می کشم

با مروت توام افتاده ست ایجادم چو شمع
خار هم گر می کشم از پا به مژگان می کشم

از غبار خاطرم ای  بی خبر غافل مباش
گردباد آه مجنون بیابان می کشم

سایهٔ بیدست و پایی از سر من  کم مباد
کز شکوهش انتقام از هر چه نتوان می کشم

در غبار خجلتم از تهمت آزادگی
من  که چون صحرا هنوز از خاک دامان می کشم

کلفت مستوری ام در بی نقابی داغ کرد
بار چندین پیرهن از دوش عریان می کشم

لفظ من بیدل نقاب معنی اظهار اوست
هر کجا او سر برآرد من گریبان می کشم

بیدل دهلوی