غزل شمارهٔ ۲۱۴۱: دل با تو سفرکرد و تهی ماند کنارم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

دل با تو سفرکرد و تهی ماند کنارم
اکنون چه دهم عرض خود آیینه ندارم

گر ناله برآیم نفس سوخته بالم
ور اشک  کنم  گل قدم آبله دارم

افسردگیم سوخت درین دیر ندامت
پروانهٔ بی بال و پر شمع مزارم

فرصت ثمر منتظر لغزش پایی ست
سعی قدم اکنون به نفس بست مدارم

چون شمع درین بزم پناهی دگرم نیست
جز گردش رنگی  که قضا کرد حصارم

تا ممتحن طاقتم از خود به در آرد
چون اشک خم یک مژه  کافیست فشارم

زین ساز تحیر تپش نبض خیالم
با جان نفس سوختهٔ جسم نزارم

نزدیکی من می کند از دور سیاهی
چون نغمه به هر رنگ چراغ شب تارم

هرچند سرشکم همه تن لیک چه حاصل
ابری نشدم تا روم و پیش تو بارم

بخت سیهم باب حضوری نپسندد
تا در چمنت یک دو سه گل آینه کارم

دل عافیت اندیش و جهان محشر آفات
کو طاق درستی  که بر آن شیشه گذارم

رحمست به حال من گم کرده حقیقت
آیینهٔ خورشیدم و با سایه دچارم

ای نشئهٔ تسکین طلبان  گردش جامی
کز خویش نمی کرد چو خمیازه خمارم

نقد نفس ذره ز خورشید نگاهی است
هر چندکه هیچم تو فرامش مشمارم

گردی  که به توفان رود از طرز خرامت
امید که یادت دهد از نبض قرارم

صبحی  که درد سینه به  گلزار خیالت
یارب که دهد عرض گریبان غبارم

در انجمن یاس چه  گویم به چه شغلم
در کارگه عجز ندانم به چه کارم

بارم سر خویشست به دوش  که ببندم
خارم دل ریش است ز پای  که برآرم

شب چاک زدم جیب و به دردی نرسیدم
نالیدم و نشنید کسی نالهٔ زارم

دل  گفت به این بیکسی آخر تو چه چیزی
گفتم  گلم و دور فکنده ست بهارم

مژگان تپش ایجاد نقط ریزی اشکست
زبن خامه خطی  گر بنگارم چه نگارم

ای انجمن ناز، تو خوش باش و طرب کن
من بیدلم و غیر دعا هیچ ندارم

بیدل دهلوی