بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۸۷: رفتم از خویش و به بزم جلوهاش لنگر زدم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رفتم از خویش و به بزم جلوه اش لنگر زدم شیشهٔ رنگی شکستم با پری ساغر زدم صافی دل بی نیازم دارد از عرض کمال حیرتی گشتم ره صد آینه جوهر زدم خشک طبعان غوطه ها در مغز دانش خورده اند بسکه بر اوراق معنی آب نظم تر زدم تا نبیند طرز رعنایی خرام قامتت از پر قمری به چشم سرو خاکستر زدم هرگز از دل شکوهٔ داغ جفایت سر نزد بی صدا بود این دو ساغر تا به یکدیگر زدم عالمی را بر بساط خاک بود اقرار عجز من هم از نقش جبین مهری بر این محضر زدم شبنم اشکی فرو برده ست سر تا پای من از ضعیفی غوطه در یک قطره چون گوهر زدم بی تو یکدم صرفهٔ راحت نبردم چون سپند بر سر آتش نشستم ناله کردم پر زدم چون سحر هر چند شوقم سوخت از کم فرصتی اینقدرها شد که از شوخی نفس کمتر زدم عیش اسباب چراغانی تصور کرده بود مشت خاشاکی فراهم کردم و آذر زدم بیخودی بیدل به خاک افکند اجزای مرا بس که چون گل از شکست رنگ ها ساغر زدم بیدل دهلوی