بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۶۷: مژه خواباندم و دل را به جمعیت علم کردم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مژه خواباندم و دل را به جمعیت علم کردم تماشا پرگرانی داشت بر دوشی که خم کردم ز دور ساغر امکان زدم فال فراموشی بر اعداد خیال این حلقه صفری بود کم کردم به خواب زندگی دیدم سیاهی کم نمی گردد ز تشویش نفس چون صافی از آیینه رم کردم دبستان خیالم داشت سرمشق تماشایت نوشتم نسخهٔ رنگی که شاخ گل قلم کردم در آن دعوت که بوی منتی بیرون زد از خوانش غذای همت از الوان نعمت ها قسم کردم طمع را هم به حال این خسیسان رحم می آید گرفتم ماهیی را پوست کندم بی درم کردم ز من می خواست سعی نارسا احرام تسلیمی چو اشک از سر به راه انداختن ساز قدم کردم به قدر وحشتم قطع تعلق داشت آسانی ز هر جیبی که در دامن زدم تیغ دودم کردم چه مقدار آنسوی تحقیق پر می زد شرار من که هستی شمع را هم کشت تا سیر عدم کردم کسی نگرفت از بخت سیه داد سپند من تپیدم سوختم تا سرمه گشتن ناله هم کردم ندامت برد از آیینه ام زنگ هوس بید ل به سودن های دست این صفحه را پاک از رقم کردم بیدل دهلوی