بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۳۹: گر به پرواز و گر از سعی تپیدن رفتم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر به پرواز و گر از سعی تپیدن رفتم رفتم اما همه جا تا نرسیدن رفتم طرف دامن ز ضعیفی نشکستم چون شمع آخر از خویش به دوش مژه چیدن رفتم چون سحر هفت فلک وحشت شوقم طی کرد تا کجاها پی یک آه کشیدن رفتم حیرت از وحشتم آیینهٔ دیدار تو ریخت آنقدر ناله نگه شد که به دیدن رفتم عاجزی هم چقدر پایهٔ عزت دارد برفلک همچو مه نو به خمیدن رفتم بی پرو بالی من همقدم شبنم بود زین چمن بر اثر چشم پریدن رفتم نارسایی چه کندگر نه به غفلت سازد خواب پا داشتم افسانه شنیدن رفتم در ره دوست همان چون نگه بازپسین اشک گل کردم و گامی به چکیدن رفتم چون حباب آینه ام هیچ نیاورد به عرض چشم واکردم و در فکر ندیدن رفتم بیرخت حاصل سیر چمنم خنده نبود یک دوگل بر اثر سینه دریدن رفتم نالهٔ جسته ام از فکر سراغم بگذر تاکشیدم نفس آن سوی رمیدن رفتم موج گوهر به صدف راز خموشان می گفت گوش گرداب گرفتم به شنیدن رفتم غدر تدبیر فنا داشت شکست پرو بال دامن شعله گرفتم به پریدن رفتم سیر هستی چو سحر یک دو نفس افزون نیست تو همان گیرکه من هم به دمیدن رفتم محمل شوق من آسوده نیابی بیدل اشک راهی ست اگر من ز دویدن رفتم بیدل دهلوی