بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۵۶: سنگ راهم میخورد حرصی که دارد احتشام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سنگ راهم می خورد حرصی که دارد احتشام روز اول طعمه از جزو نگین کرده ست نام خانه روشن کرده ای هشدار ای مغرور جاه آنقدر فرصت ندارد آفتاب روی بام پختگی نتوان به دست آورد بی سعی فنا غیر خاکستر خیال شعله هم خام است خام تا سخن باقی بود درد است صهبای کمال نیست غیر از خامشی چون صاف می گردد کلام نامداران زخمی خمیازهٔ جمعیتند سخت محروم است ناسور نگین از التیام ذلتی در پردهٔ امید هرکس مُضمر است کاسهٔ دریوزهٔ صیاد دارد چشم دام بیخبر فال تماشا می زنی هشیار باش شمع را واکردن چشم است داغ انتقام به که ما و من به گوش خامشی ریزد کسی ورنه تا مژگان زدن افسانه می گردد تمام طبع در نایابی مطلب سراپا شکوه است تا بود از می تهی لبریز فریادست جام بر نیاید شبهه در ملک یقین از انقلاب روز روشن سایه را با شخص نتوان یافت رام فکر استعداد خود کن فیض حرفی بیش نیست صبح بهر عالمی صبح است و بهر شام ، شام همت آزاد را بیدل ره و منزل یکی ست نغمه را در جاده های تار می باشد مقام بیدل دهلوی