غزل شمارهٔ ۱۸۷۷: ما شهیدان را وضویی داده‌اند از آب تیغ

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ما شهیدان را وضویی داده اند از آب تیغ
سجده آموز سر ما نیست جز محراب تیغ

چهره با خورشیدگشتن طاقت خفاش نیست
خیره می گردد نگاه بی جگر از آب تیغ

هر سری کز فکر ابروی  کجت  گردید خم
از گریبان غوطه زد در حلقهٔ  گرداب تیغ

دل ز مژگانهای شوخت هم بساط نشتر است
چشم حیران در خیال ابرویت همخواب تیغ

نیست ممکن پیش ابروی تو سر برداشتن
بیخودیهای دگر دارد شراب ناب تیغ

از زدودن بی طراوت نیست زنگار خطت
شسته می بالد بهار سبزه ات از آب تیغ

خون ما در پرده بالی می زند اما چه سود؟
شوخی این نغمه موقوفست بر مضراب تیغ

انتظاری در مزاج هر مراقب طینتی است
گل  کند شاید ز خونم مطلب نایاب تیغ

بی تکلف مگذر از فیض شهادتگاه عشق
صبح دیگر می زند جوش از دم سیراب تیغ

جوهر مردی نداری بحث با مردان خطاست
سینه داران سطر زخمی خوانده اند از باب تیغ

نیستم افسرده رنگ عرصه گاه امتحان
خون  گرمم می فروزد شمع در محراب تیغ

بی  هنر مشکل  که باشد تازه روییهای مرد
کرده جوهر شبنمی با سبزهٔ شاداب تیغ

مایهٔ گردنکشی غارت کمین آفت است
همچو شمع اینجا سر بی سجده باشد باب تیغ

بی دم تسلیم مگذر پیش ابروی کجش
سر به  گستاخی مکش گر دیده ای آداب تیغ

بیدل از مژگان خواب آلود او ایمن مباش
می گشاید فتنه ها چشم ازکمین خواب تیغ

بیدل دهلوی