بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸۷۰: نشئهٔ عجزم چو شبنم داد بر طیب دماغ
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نشئهٔ عجزم چو شبنم داد بر طیب دماغ از گداز عجز طاقت یافتم می در ایاغ بیخودی گل می کند از پردهٔ آزادیم می شود برق نظر بال و پر رنگ چراغ چون نگین تا حرف نامت در خیالم نقش بست دست بر هر دل که سودم برق شوقش کرد داغ مستی چشم تو هر جا بردرد طرف نقاب از شکست رنگ می چون گل ز هم ریزد ایاغ عافیت نظاره را در آشیان حیرتست داغ گشتن شعله را از پرزدن بخشد فراغ گر به این بی پردگی می بالد آثار جنون دود می گردد صدا در حلقهٔ زنجیر باغ از حسد دل آشیان طعن غفلت می شود زنگ بر آیینهٔ ناصاف می گیرد کلاغ از تو هر مژگان زدن گم می شود همچون تویی گر نداری باور از آیینه روشن کن سرا غ عمرها شد شسته ام چون ابر دست از خرمی بیدل از من گریه می خواهد چه صحرا و چه باغ بیدل دهلوی