غزل شمارهٔ ۱۶۶۲: با همه بی‌دست و پایی اندکی همت‌گمار

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

با همه بی دست و پایی اندکی همت گمار
آسمان می بالد اینجا کودک دامن سوار

وضع بیکاری دلیل انفعال کس مباد
تا ز سعی ناخنت  کاری  گشاید سر مخار

پرفشانیهاست ساز اعتبار، آگاه باش
غیر رنگ و بو چه دارد کسوت رنگ بهار

سرو اگر باشد به این دلبستگی آزادیش
ناله خواهد شد ز طوق قمریان فتراک وار

فرق نتوان یافتن در عبرت آباد ظهور
اشک شمع انجمن تا گریهٔ شمع مزار

در چمن هر جا مهیای پرافشانی است رنگ
غنچه می گوید قفس تنگ است پاس شرم دار

راه صحرای عدم طی کردنت آسان نبود
تا نفس سر می زند بنشین و خار از پا برآر

عالمی را طینت بی حاصلم بیکار کرد
بر حنا می چربد این رنگی که من دارم به کار

هرکجا پا می نهم از تیرگی پا می خورم
چون نفس هرچند دارم راه در آیینه زار

وعدهٔ دیدار در خاکم نشاند و پیر کرد
شد سفید آخر ز مو یم  کوچه های انتظار

ظرف وصلم نیست اما در کمینگاه امید
رفتن رنگم تهی کرده ست یک آغوش وار

حرص آسان برنمی دارد دل از اسباب جاه
عمرها باید که گردد آب درگوهر غبار

گرد جاه از آشیان فقر بیرون رانده ام
خورده است این نقد هم ازتنگی دستم فشار

بیخودی بیدل فسون شعلهٔ جواله داشت
رنگ گرداندن  کشید آخر به گرد من حصار

بیدل دهلوی