غزل شمارهٔ ۱۵۵۳: دل چو آزاد از تعلق شد منور می‌شود

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

دل چو آزاد از تعلق شد منور می شود
قطره ای کز موج دامن چید گوهر می شود

گرد هستی عقدهٔ پرواز عالی فطرتی ست
از حجاب دود خویش این شعله اخگر می  شود

ای  که از لطف حقیقت آگهی خاموش باش
یک سخن هم  کز دو لب خیزد مکرر می شود

در خموشی بس حلاوتهاست از نی کن قیاس
چون نوا در دل  گره  گردید شکر می شود

هیچکس را در محعت شرم همچثبمی مباد
در هوایت هرکه گرید دیده ام تر می شود

عیب جو گر لاف بینش می زند آیینه وار
تیرباران زبان طعن جوهر می شود

گاو و خر از آگهی انسان نخواهدگشت لیک
آدمی گر اندکی غافل شود خر می شود

شوق می باید ز پا افتادگیها هم عصاست
خضر راهی گر نباشد جاده رهبر می شود

باد کبر از سر برون  کن ور نه مانند حباب
عاقبت این باده سنگ کاسهٔ سر می شود

تا گهر دارد صدف از شور دریا غافل است
آب در گوش کسی چون جا کند کر می شود

سجدهٔ سنگین دلان آیینه ٔ نامحرمی است
میل آهن  گر دوتا شد حلقه ٔ در می شود

عجز نومید از طواف  کعبه ٔ مقصود نیست
لغزش پای ضعیفان دست دیگر می شود

در عدم هم دور حسرت های ما موقوف نیست
خاک مستان رنگ تا گرداند ساغر می شود

غیر عزلت نیست بیدل باعث افواه خلق
مرغ شهرت را خم این دام شهپر می شود

بیدل دهلوی