غزل شمارهٔ ۱۴۷۴: سپند بزم‌ تو گویند هیچ جا ننشیند

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

سپند بزم  تو گویند هیچ جا ننشیند
خدا کند که به  گوش دل این صدا ننشیند

سر ی  که تیغ تو باشد چو شمع  کردن نازش
چه دولت است که از دوش ما جدا ننشیند

بر آستان توگرد نیاز سجدoپرستان
نشسته است به نازی  که هرکجا ننشیند

به محفلی که نگاهت عیار حوصله گیرد
حیا به روی  کس از شوخی حیا ننشیند

ز اختراع ضعیفی است اینکه سعی غبارم
به هیچ جا چو خط از خامه بی عصا ننشیند

سلامت آیینه دار سعادت است به شرطی
که استخوان  کسی در ره هما ننشیند

وداع عافیت انگار پرگشایی شهرت
چو نام نقش نگینش  کنی ز پا ننشیند

دلی که زیر فلک باشد آرزوی مرادش
به رنگ دانه ته آسیا چرا ننشیند

نفس چو صبح به شبنم رسان ز شرم تردد
که آب تا نکشد دامن هوا ننشیند

غنا مسلم آنکس  که در قلمرو حاجت
غبارگردد و در راه آشنا ننشیند

غبار غیرت آن مطلبم  که  گاه تمنا
رود به باد و به روی کف دعا ننشیند

به رنگ پرتو خورشید سایه پرور همت
اگر به خاک نشیند که زیر پا ننشیند

ازین هوسکده برخاسته است دل به هوایش
که تا به حشر نشستن به جای ما ننشیند

ز آفتاب قیامت فسانه چند شنیدن
کسی به سایهٔ دیوار التجا ننشیند

به وحشتی بگذر بیدل از محیط تعلق
که نقش پای  تو چون موج برقفا ننشیند

بیدل دهلوی