غزل شمارهٔ ۱۳۴۵: در غبار هستی اسرار فنا پوشیده‌اند

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

در غبار هستی اسرار فنا پوشیده اند
جامهٔ عریانی ما را ز ما پوشیده اند

ای نسیم صبح از دم سردی خود شرم دار
می رسی بیباک وگلها یک قبا پوشیده اند

غنچه ها راتا سحرگه برق خرمن می شود
در ته دامن چراغی کز هوا پوشیده اند

بر نفس گرد عرق تا چند پوشاند حباب
اینقدر دوشی که دارم بی ردا پوشیده اند

گرهمه عنقا شوم شهرت گریبان می درد
عالم عریانی است اینجا کرا پوشیده اند

رازداری های عشق آسان نمی باید شمرد
کوهها در سرمه گم شد تا صدا پوشیده اند

نیستم آگاه دامان  که رنگین می کنم
خون ما را در دم تیغ قضا پوشیده اند

با دوعالم جلوه پیش خویش پیدا نیستیم
فهم باید کرد ما را در کجا پوشیده اند

هیچ چشمی بی نقاب از جلوه اش آگاه نیست
داغم از دستی  که در رنگ حنا پوشیده اند

ای هما پرواز شوخی محو زیر بال  گیر
اینقدر دانم که زیر نقش پا پوشیده اند

از قناعت نگذری  کانجا ز شرم عرض جاه
دستها در مهر تنگ گنجها پوشیده اند

در سواد فقرگم شو زنده جاوید باش
در همین خاک سیاه آب بقا پوشیده اند

دوستان عیب و هنر ازیکدگر پنهان کنند
دیده ها باز است اما بر حیا پوشیده اند

بیدل ازیاران کسی بر حال ما رحمی نکرد
چشم این نامحرمان کور است یا پوشیده اند

بیدل دهلوی