بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۳۰۹: گر نالهٔ من پرتو اندیشه دواند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر نالهٔ من پرتو اندیشه دواند توفان قیامت به فلک ریشه دواند شوق تو به سامان خراش دل عشاق ناخن چه خیال است مگر تیشه دواند دور از مژه اشک است و همان بی سر و پایی غربت همه کس را به چنین بیشه دواند شوری ست در این بزم کز افسون شکستن چندان که پری بال کشد شیشه دواند صد کوچه خیال ست غبار نفس اینجا تا سیر گریبان به چه اندیشه دواند مجنون تو راگر همه تن بند خموشی ست چون نی هوس ناله به صد بیشه دواند وقت است که چون غنچه به افسون خموشی در نالهٔ بلبل نفسم ریشه دواند سعی امل از قد دوتا چاره ندارد بیدل به ره کوهکنی تیشه دواند بیدل دهلوی