غزل شمارهٔ ۱۲۴۷: کم و بیش وهم تعینت سر و برگ نقص و کمال شد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

کم و بیش وهم تعینت سر و برگ نقص و کمال شد
مه نو دمید و به بدر زد بگداخت بدر و هلال شد

به صفای جلوه نساختی حق  کبریا نشناختی
به خیال آینه باختی  که جمال رفت و مثال شد

سحری  گذشتی از انجمن سر آستین به هوا شکن
ز شمیم سایهٔ سنبلت گل شمع ناف غزال شد

چو نفس مرا ز سر هوس به هوا رسیده ز جیب دل
گرهی ز رشته  گشوده ای  که شکست بیضه و بال شد

به ترانهٔ من و ما کسی ز نوای دل چه اثر برد
مزهٔ حلاوت این شکرزازل ودیعت لال شد

ز تلاش نازکی سخن ،  گهر صفا به زمین مزن
خجل است جور چینیی  که به مو رسید و سفال شد

ز غبار لشکر زندگی دو سه روز پیشترک برآ
حذر از تلاش دو مویی ات  که هجوم رستم زال شد

به دل  گداخته  کن طرب  که در این سراب جنون تعب
چو عقیق بر لب تشنگان ، جگر آب  گشت و زلال شد

ستم است جوهر غیرتت به فسردگی فشرد قدم
بکش انفعال سیه دلی اگر اخگر تو زگال شد

سحر غناکدهٔ حیا به نفس نمی برد التجا
چه غرض به طبع توبال زد که تبسم تو سوال شد

نفسی زدی و جهان  گرفت اثر ترانهٔ ما و من
که شکست شیشهٔ محفلت  که صدا به رنگ خیال شد

ز حضور غیبت  کامها همه راست زحمت مدّعا
تو چه بیدل از همه قطع  کن که وقوع رفت و محال شد

بیدل دهلوی