بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۴۰: مد بقا کجا به مه و سال میکشد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مد بقا کجا به مه و سال می کشد نقاش رنگ هرچه کشد بال می کشد واماندگی به قافلهٔ اعتبار نیست پیش است هرچه شمع ز دنبال می کشد نگسستنی ست رشتهٔ آمال زیر چرخ چندین کلاوه مغزل این زال می کشد سنگ همه به خفت فرسودگی کم است قنطار رفتهرفته به مثقال می کشد از ریش و فش مپرس که تا قید زندگی ست زاهد غم سلاسل و اغلال می کشد خشکی به طبع خلق ز شعر ترم نماند فطرت هنوز از قلمم نال می کشد تشویش خوب و زشت جهان جرم آگهی ست صیقل به دوش آینه تمثال می کشد موقع شناس محفل آداب حسن باش ننگ خطست مو که سر از خال می کشد معشوقی از مزاج نفس کم نمی شود پیری ز قد خم شده خلخال می کشد بی مایهٔ غنا نتوان شد حریف فقر ادبار نیز همت اقبال می کشد بیدل تلاش گر مرو وادی جنون تب می کند گر آبله تبخال می کشد بیدل دهلوی