غزل شمارهٔ ۱۱۹۳: هرچند خودنمایی تخت و حشم نباشد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

هرچند خودنمایی تخت و حشم نباشد
در عرض بی حیایی آیینه  کم نباشد

پیش از خیال هستی باید در عدم زد
این دستگاه خجلت کاو یک دو دم نباشد

موضوع  کسوت جود دامن فشانیی هست
در بند آستین ها دست کرم نباشد

از خوان این بزرگان دستی بشوی و بگذر
کانجا ز خوردنیها غیر از قسم نباشد

حیف است ننگ افلاس دامان مردگیرد
تا ناخنی ست در دست کس بی درم نباشد

غفلت هزار رنگ است در کارگاه اجسام
چون چشم خواب پا را م ژگان بهم نباشد

بی انتظار نتوان از وصل  کام دل برد
شادی چه قدر دارد جایی که غم نباشد

روزی دو، این تب و تاب باید غنمیت انگاشت
ای راحت انتظاران ، هستی ، عدم نباشد

دل داغ سرنوشت است از انفعال تقدیر
تا سرنگون نگردد خط در قلم نباشد

در عرصه ای  که بالد گرد ضعیفی ما
مژگان بلندکردن کم از علم نباشد

از ما سراغ ما کن ، وهم دویی رها کن
جایی که ما نباشیم آیینه هم نباشد

هر دم زدن در اینجا صدکفر و دین مهیاست
دل معبد تماشاست ، دیر و حرم نباشد

از شاخ بید گیرید معیار بی بریها
کاین بار برندارد دوشی که خم نباشد

عمری ست  گوهر ما رفته ست از کف ما
این آبله ببینید زیر قدم نباشد

وحشت کمین نشسته ست  گرد هزار مجنون
مگذار پا به خاکم تا دیده نم نباشد

چو عمر رفته بیدل پر بی نشان سراغم
جز دست سوده ما را نقش قدم نباشد

بیدل دهلوی