غزل شمارهٔ ۱۱۵۲: به طراز دامن ناز و چه ز خاکساری ما رسد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

به طراز دامن ناز و چه ز خاکساری ما رسد
نزد آن مژه به بلندیی که ز گرد سرمه دعا رسد

تک و پوی بیهده یک نفس در انفعال هوس نزد
به محیط می رسدم شنا عرقی اگربه حیا رسد

به فشارتنگی این قفس چو حباب غنچه نشسته ام
پر صبح می کشم از بغل همه  گر نفس به هوا رسد

ز خمار فرصت پرفشان نه بهار دیدم و نی خزان
همه جاست نشئه به شرط آن که دماغها به وفا رسد

نه زمین بساط غبار ما نه فلک دلیل بخار ما
به سراغ گرد نفس کسی به کجا رسدکه به ما رسد

به گشاد دست  کرم قسم  که درین زیانکدهٔ ستم
نرسد به تهمت بستگی ز دری  که نان به گدا رسد

دل بینوا به کجا برد غم تنگدستی ومفلسی
مژه برهم آورد از حیاکه برهنه ای به قبا رسد

مگذر ز خاصیت سخا که سحاب مزرعهٔ وفا
به فتادگی شکند عصا که فتاده ای به عصا رسد

به دعایی از لب عاجزان نگشوده ای در امتحان
که زآبیاری یک نفس سحری به نشو و نما رسد

به  کمین جهد تو خفته است الم ندامت عاجزی
مدو آنقدر به ره هوس  که به خواب آبله پا رسد

به قبول آن کف نازنین که کند شفاعت خون من
در صبر می زنم آنقدرکه بهار رنگ حنا رسد

سر رشتهٔ طرب آگهان به بهار می کشد از خزان
تو خیال بیدل اگر کنی زتو بگذرد به خدا رسد

بیدل دهلوی