غزل شمارهٔ ۱۱۱۷: من آن غبارم که حکم نقشم به هیچ آیینه درنگیرد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

من آن غبارم که حکم نقشم به هیچ آیینه درنگیرد
اگر سراپا سحر برآیم شکست رنگم به بر نگیرد

نشد ز سازم به هیچ عنوان چو نی خروش دگر پرافشان
جز این  که یارب در این نیستان پر نوایم شکر نگیرد

به این  گرانی که دارد امروز ز رخت چندین خیال دوشم
چو کشتی ام پای رفتنی  که اگر محیطم به سر نگیرد

به راه یأسی است سعی گامم که گر به لغزش رسد خرامم
کسی جز آغوش بی نشانی چو اشکم از خاک برنگیرد

دل از فسون امل طرازی به جد گرفته ست هرزه تازی
مباد شرم نفس گدازی عنان این بیخبر نگیرد

نگاه غفلت  کمین ما را کنار مژگان نشد میسر
تپد به خون خفته خوابناکی  که سایه اش زیر پر نگیرد

چو موج عمریست بی سر و پا تلاش شوقم ادب تقاضا
چه ممکن است این که رشتهٔ ما چو عقده  گیرد گهر نگیرد

خوشا غنامشربی  که طبعش به حکم اقبال بی نیازی
ز هرکه خواهد جزا نخواهد ز هرچه گیرد اثر نگیرد

اگر ز معمار دهر باشد بنای انصاف را ثباتی
گلی که تعمیر رنگ دارد چراش در آب زر نگیرد

دلی که بردند آب نازش به آتش عشق کن گدازش
چو شیشه بر سنگ خورد سازش کسیش جز شیشه گر نگیرد

گذشت مجنون به وضع عریان چو ناله و آه از این بیابان
تو هم به آن رنگ دامن افشان که چین دامن کمر نگیرد

قبول سرمایهٔ تعین کمینگه آفت است بیدل
چوشمع خاموش ترک سر گیر که تا هوایت به سر نگیرد

بیدل دهلوی