بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۸۸: خواجه تاکی باید این بنیاد رسواییکه نیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خواجه تاکی باید این بنیاد رسوایی که نیست برنگینها چند خندد نام عنقایی که نیست دل فریبت می دهد مخموری و مستی کجاست د ر بغل تا چند خواهی داشت مینایی که نیست خلق غافل درتلاش راحت از خود می رود ناکجا آخر برون آرد سر از جایی که نیست هرچه بینی در جنون زار عدم پر می زند گرد ما هم بال می ریزد به صحرایی که نیست ملک هستی تا عدم لبریز غفلتهای ماست گر بفهمدکس همین دنیاست عقبایی که نیست بیش از آن کز وهم دی آیینه زنگاری کنید در نظرها روشن است امروز، فردایی که نیست نرگسستانهاست هرسو موجزن اما چه سود کس چه بیند زین چمن بی چشم بینایی که نیست همتی نگشود بر روی قناعت چشم خلق کثرت ابرام برهم بست درهایی که نیست زحمت تحقیق ازین دفتر نباید خواستن لب به هم آوردنی می خواهدانشایی که نیست آنقدر از خودگذشتنها نمی خواهد تلاش چشم بستن هم پلی دارد به دریایی که نیست در خیال آباد امکان ازکجا آتش زدند عالمی راسوخت حیرت در تماشایی که نیست هوش اگر داری ز رمزکن فکان غافل مباش زان دهان بی نشان گل کرده غوغایی که نیست بیدل این هنگامهٔ نیرنگ داغم کرده است خار شد رنج تعلق باز در پایی که نیست بیدل دهلوی