غزل شمارهٔ ۶۳۰: همت چه برفرازد از شرم فقر ما دست

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

همت چه برفرازد از شرم فقر ما دست
عریان تنی لباسیم کو آستین کجا دست

بی انفعالی از ما ناموس آبرو برد
تا جبهه بی عرق شد شستیم از حیادست

هرجا لب سؤالی شد بر در طمع باز
دیگر به هم نیاید چون کاسهٔ گد دست

قدر غنا چه داند ذلت پرست حاجت
برپشت خود سوار است از وضع التجادست

یاران هزار دعوی از لاف پیش بردند
از اتفاق با لب طرح است در صدا دست

گردون ناپشیمان مغلوب هیچکس نیست
سودن مگر بیازد بر دست آسیا دست

ای صحبت ازدل تنگ تهمت نصیب شبنم
این عقده گرگشودی تا آسمان گشا دست

چاک لباس مجنون خط می کشد به صحرا
اینجا هزار دامن خفته ست جیب تا دست

تغییر رنگ فطرت بی ننگ سیلیی نیست
روز سیاه دارد درکسوت حنا دست

دریوزهٔ طراوت یمنی ندارد اینجا
چون نخل عالمی را شد خشک بر هوا دست

بر قطع زندگانی مشکل توان جدا کرد
از دامن هوسها، این صدهزار پا، دست

رعنایی تجما، مست خراش دلهاست
هرگاه پنجه یازبد، شد ناخن آزما دست

حرص حصول مطلب ، بی نشئهٔ جنون نیست
از لب دو گام پیش است در عرصهٔ دعا دست

از دستگیری غیر در خاک خفتن اولی ست
همچون چنار یارب روید ز دست ما دست

حیف است سعی همت خفت کش  گل و مل
بایدکشید از این باغ ، یا دامن تو، یا، دست

بیدل درپن بیابان خلقی به عجز فرسود
چون نقش پا قستیم ما هم به پرپا دست

بیدل دهلوی