غزل شمارهٔ ۵۹۵: شور استغنای عشق از حسرت دل بوده است

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

شور استغنای عشق از حسرت دل بوده است
کوس ارباب کرم فریاد سایل بوده است

چشم غفلت پیشه را افسردگی امروزنیست
مشت خاک ما به هرجا بود کامل بوده است

در گرفتاری رسا شد نشئهٔ پرواز من
بال آزادی چو سروم پای در گل بوده است

موج تا در جنبش آید می رود از خود حباب
گرد بال افشانی رنگم همین دل بوده است

شد تپیدن جاده سرمنزل آسایشم
آشیان عیش زیر بال بسمل بوده است

غافلم دارد، ز دریا لاف بینش چون حباب
پرده چشمی به چندین جلوه حایل بوده است

کرد آخر واصل بزم تو از خود رفتنم
سایه را در خانهٔ خورشید منرل بوده است

قالب افسرده ما را در غبار وهم سوخت
غرقهٔ بحری که ما بودیم ساحل بوده است

دفتر امکان ز بیکاری ندارد صفحه ای
پردهٔ چشم غلط بین فرد باطل بوده است

گر فنا خواهم غم قطع امیدم می کشد
مرگ هم چون زندگانی بی تو مشکل بو ده است

چون نفس آیینهٔ دل هم ثبات ما نداد
حیف نقش ماکه در هر صفحه زایل بوده است

بیخودی کرد از حضور لیلی دل غافلم
ورنه هر اشکی که رفت از دیده محمل بوده است

نیست نیرنگی که نقش اعتبار خاک نیست
نیست گردیدن به صد هستی مقابل بوده است

امتداد عمر بیدل سختی از طبعم ربود
گردش سال آسیای دانهٔ دل بوده است

بیدل دهلوی