بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۴۱: چون حباب آیینهٔ مااز خموشی روشناست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون حباب آیینهٔ مااز خموشی روشن است لب به هم بستن چراغ عافیت را روغن است یاد آزادی ست گلزار اسیران قفس زندگی گر عشرتی دارد امید مردن است ، تیره روزان برنیایند از لباس عاجزی همچوگیسو سایه را افتادگی جزو تن است عیب پوشیهاست در سیر تجرد پیشگان نقش پای سوزن ما بخیهٔ پیراهن است سر نمی تابم ز برق فتنه تا دارم دلی موج آتش جوهرآیینهٔ داغ من است اطلس افلاک بیش ازپردهٔ چشمی نبود چون نگه عریانی ام از تنگی پیراهن است نیست از مشق ادب در فکر خویش افتادنم غنچه تا سر درگریبان است پا در دامن است واصلان را سرمه می باشد غبار حادثات چشم ماهی از سواد موج دریا روشن است لاله سان از عبرت حال دل پرخون مپرس داغ چندین گلخنم آیینه دارگلشن است حلقهٔ گرداب غیر از پیچش امواج نیست عقدهٔ کاری که من دارم هجوم ناخن است ای زتیغ مرگ غافل برنفس چندین مناز نیست جزنقش حباب آن سرکه موجش گردن است همچو دریا بیدل از موج بزرگی دم مزن پشت دست خود به دندان ندامت کندن است بیدل دهلوی