بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۶: نخل شمعیمکه در شعله دود ریشهٔ ما
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نخل شمعیم که در شعله دود ریشهٔ ما عافیت سوز بود سایه اندیشهٔ ما بسکه چون جوهرآیینه تماشا نظریم می چکد خون تحیر ز رگ و ریشهٔ ما یک نفس ساکن دامان حبابیم امروز ورنه چون آب روانی ست همان پیشهٔ ما گرد صحرای ضعیفی گره دام وفاست ناله دامن نفشاند ز نی بیشهٔ ما گر به تسلیم وفا پا فشرد طاقت عجز باده از خون رگ سنگ کشد شیشهٔ ما ازگل راز به مرغان هوس بو ندهد غنچهٔ خامشی گلشن اندیشهٔ ما باغ جان سختی ما سبزهٔ جوهر دارد آب از جوی دم تیغ خورد ریشهٔ ما نفس گرم مراقب صفتان برق فناست بیستون می شود آب از شرر تیشهٔ ما دل گمگشته سراغی ست زکیفیت شوق نشئه بالد اگر از دست رود شیشهٔ ما وادی عشق سموم دل گرمی دارد تب شیر است اگرگردکند بیشهٔ ما نخل نظارهٔ شوقم سراپا بیدل همچوخط در چمن حسن دودریشهٔ ما بیدل دهلوی