بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸۲: ما رشتهٔ سازیم مپرس از ادب ما
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ما رشتهٔ سازیم مپرس از ادب ما صد نغمه سرودیم ونشد بازلب ما چون مردمک ، آیینهٔ جمعیت نوریم در دایرهٔ صبح نشسته ست شب ما بیتابی دل آتش سودای که دارد تبخال به خورشید رسانده ست تب ما هستی چوعدم زین من و ما هیچ ندارد بی نشئه بلند است دم؟غ طرب ما ابرام تک و تاز غباریم درین دشت جانی که نداریم چه؟د به لب ما چون ذره پراکندگی انشای ظهوریم جزما نقطی کوک؟ر د منتخب ما تا معنی اسرار پری فاش توان خواند مکتوب به کهسار؟رید زحلب ما گمگشتهٔ تحقیق خود آوارهٔ وهم است ما را بگذارید به درد طلب ما نی قابل عجزیم نه مقبول تعین ازننگ به آدم که رساند نسب ما پیداست که جز صورت عنقا چه نماید آیینه ندارد دل بیدل لقب ما بیدل دهلوی