بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۶۹: عیش داند دل سرگشته پریشانی را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عیش داند دل سرگشته پریشانی را ناخدا باد بودکشتی توفانی را اشک در غمکدهٔ دیده ندارد قیمت از بن چاه برآر این مه کنعانی را عشق نبود به عمارتگری عقل شریک سیل ازکف ندهد صنعت ویرانی را ازخط و زلف بتان تازه دلیل است که حسن کرده چتر بدن اسباب پریشانی را بار یابی چو به خاک درصاحب نظران چین دامان ادب کن خط پیشانی را ریزش اشک ندامت ز سیه کاریهاست لازم است ابر سیه قطرهٔ نیسانی را زیرگردون نتوان غیرکثافت اندوخت ناخن و موست رسا مردم زندانی را لاف آزدگی از اهل فنا نازیباست دامن چیده چه لازم تن عریانی را جاهل از جمع کتب صاحب معنی نشود نسبتی نیست به شیرازه سخندانی را نفس سوخته باید به تپش روشن کرد نیست شمع دگر این انجمن فانی را نتوان یافت ازآن جلوهٔ بیرنگ سراغ مگر آیینه کنی دیده قربانی را بازگشتی نبود پای طلب را بیدل سیل ما نشنود افسون پشیمانی را بیدل دهلوی