بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۵: سوار برق عمرم، نیست برگشتن عنانم را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سوار برق عمرم ، نیست برگشتن عنانم را مگر نام توگیرم تا بگرداند زبانم را عدم کیفیتم خاصیت نقش قدم دارم خرامی تا به زیرپای خود یابی نشانم را به رنگ شمع گر شوقت عیار طاقتم گیرد کند پرواز رنگ از مغز خالی استخوانم را به مردن نیز از وصف خرامت لب نمی بندم نگیرد سکته طرف دامن اشعار روانم را غباری می فروشم در سر بازار موهومی مبادا چشم بستن تخته گرداند دکانم را به تدبیر دگر نتوان نشان مدعا جستن شکست دل مگرچون موج زه بنددکمانم را مخواه ای مفلسی ذلت کش تسلیم دونانم زمین تا چند زیرپا نشاند آسمانم را ز شرم عافیت محرومی جهدم چه می پرسی عرق بیرون این دریا نمی خواهدکرانم را ز درد دل درتن صحرا نبستم بار امیدی جرس نالید و آتش زد متاع کاروانم را نمی دانم ز بیداد دل سنگین کجا نالم شنیدن نیست آن دوشی که بردارد فغانم را تراوشهای آثارکرم هم موقعی دارد مباد اسراف سازد منفعل روزی رسانم را شبی چون شمع حرفی ازگداز عشق سرکردم مکیدن ازلب هر عضو بوسی زد دهانم را نفس بودم جنون پیمای دشت بی نشان تازی دل از آیینه گردیدن گرفت آخر عنانم را ز اسرار دهانی حرف چندی کرده ام انشا به جز شخص عدم بیدل که می فهمد زبانم را بیدل دهلوی