بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۶: چو تخم اشک بهکلفت سرشتهاند مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو تخم اشک به کلفت سرشته اند مرا به ناامیدی جاوید گشته اند مرا به فرصت نگه آخر است تحصیلم برات رنگم و برگل نوشته اند مرا طلسم حیرتم ویک نفس قرارم نیست به آب آینهٔ دل سرشته اند مرا کجا روم که شوم ایمن زلب غماز به عالم آدمیان هم فرشته اند مرا چگونه تخم شرارم به ریشه دل بندد همان به عالم پروازکشته اند مرا فلک شکارکمندی ست سرنگونی من ندانم از خم زلف که هشته اند مرا تپیدن نفسم ، تارکسوت شوقم که در هوای تو بیتاب رشته اند مرا ز آه بی اثرم داغ خامکاری خویش به آتشی که ندارم برشته اند مرا چوچشم بسته معمای راحتم بیدل به لغزش نی مژگان نوشته اند مرا بیدل دهلوی