غزل شمارهٔ ۹۸: گرکنم با این سر پرشور بالین سنگ را

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

گرکنم با این سر پرشور بالین سنگ را
از شررپرواز خواهدگشت تمکین سنگ را

من به درد نارساییها چه سان دزدم نفس
می کند بی دست و پایی ناله تلقین سنگ را

از جسد رنگ گداز دل توان دید آشکار
گرشود دامن به خون لعل رنگین سنگ را

چون صداهرکس به رنگی می رود زین کوهسار
آتشم فهمید آخر خانهٔ زین سنگ را

از شکست ما صدای شکوه نتوان یافتن
شیشه اینجامی گشاید لب به تحسین سنگ را

دیدهٔ بیدار را خواب گران زیبنده نیست
ای شررتا چند خواهی کرد بالین سنگ را

ساز این کهسار غیر از ناله آهنگی نداشت
آرمیدن اینقدرهاکرد سنگین سنگ را

صافی دل مفت عیش است از حسد پرهیزکن
هوش اگر جامت دهد برشیشه مگزین سنگ را

فیض سودا مشربان از بس که عام فتاده است
خون مجنون می کند دامان گلچین سنگ را

ظالم از ساز حسد بی دستگاه عیش نیست
از شرر دایم چراغان در دل است این سنگ را

تا نفس دارد تردد جسم را سرگشتگی ست
تا نیاساید فلاخن نیست تسکین سنگ را

گرهمه برخاک پیچید عشق حسن آرد برون
کوشش فرهاد آخرکرد شیرین سنگ را

عافیتها نیست غیر از پردهٔ ساز شکست
شیشه می بیند نگاه عاقبت بین سنگ را

خواب غفلت می شود پادر رکاب از موج اشک
در میان آب بیدل نیست تمکین سنگ را

بیدل دهلوی