غزل شمارهٔ ۱۲: پل و زورق نمی‌خواهد محیط‌کبریا اینجا

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

پل و زورق نمی خواهد محیط کبریا اینجا
به هرسو سیرکشتی برکمر داردگدا اینجا

دماغ بی نیازان ننگ خواهش برنمی دارد
بلندی زیر پا می آید از دست دعا اینجا

غبار دشت بیرنگیم و موج بحر بی ساحل
سر آن دامن از دست که می گردد رها اینجا

درین صحرا به آداب نگه باید خرامیدن
که روی نازنینان می خراشد نقش پا اینجا

غبارم آب می گردد ز شرم گردن افرازی
ز شبنم برنیایم گر همه گردم هوا اینجا

لباسی نیست هستی را، که پوشد عیب پیدایی
سحر از تار و پود چاک می بافد ردا اینجا

شبستان جهان و سایهٔ دولت ، چه فخراست این
مگردرچشم خفاش آشیان بندد هما اینجا

حضور استقامت می پرستد شمع این محفل
به پا افتد اگرگردد سر ازگردن جدا اینجا

به دوش نکهت گل می روم ازخویش و می آیم
که می آرد پیام ناز آن آواز پا اینجا

به گوشم از تب و تاب نفس آواز می آید
که گر صدسال نالی بر در دل نیست جا اینجا

امید دستگیری منقطع کن زین سبک مغزان
که چون نی ناله برمی خیزد از سعی عصااینجا

صدای التفاتی از سر این خوان نمی جوشد
لب گوری مگر واگردد وگوید بیا اینجا

هومن گر چاکی از دامان عریانی به دست آرد
نیفتد در فشارتنگی از بند قبا اینجا

به رنگ آمیزی اقبال منعم نازها دارد
ندید این بیخبر روی که می سازد سیا اینجا

طبایع را فسون حرص دارد در به در بیدل
جهان لبریز استغناست گر باشد حیا اینجا

بیدل دهلوی