اوحدی مراغه ای
جام جم
در صفت علم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
علم بالست مرغ جانت را بر سپهر او برد روانت را علم دل را به جای جان باشد سر بی علم بدگمان باشد دل بی علم چشم بی نورست مرد نادان ز مردمی دورست علم علم بر برین بالا تا برو چون علم شوی والا مبر از پای علم و دانش پی تا به قیوم در رسی و به حی علم عقلست و نفس علم خدای بیش ازین بیخودی مکن به خود آی زانچه بر جان نبشت در بوتات شاخ علمست و میوه معلومات نیست آب حیات جز دانش نیست باب نجات جز دانش هر که این آب خورد باقی ماند چشم او در جمال ساقی ماند مدد روح کن به دانش و دین تا شوی همنشین روح امین دین به دانش بلند نام شود دین با علم کی تمام شود؟ نور علمست و علم پرتو عقل روشنست این سخن چه حاجت نقل؟ علم داری مشو به راه ذلیل علم بس راه را چراغ و دلیل چون چراغ و دلیل و پرسیدن هست، در شب چراست ترسید؟ علم نورست و جهل تاریکی علم راهت برد به باریکی دانشست آب زندگانی مرد خنک آن کاب زندگانی خورد! در پی کشف این و آن رفتن جز به دانش کجا توان رفتن؟ نفس بیشه است و گر بزی شیرش عقل بازو و علم شمشیرش علم خود را مکن ز عقل جدا تا بدانی که کیست عقل و خدا؟ تن به دانش سرشته باید کرد دل به دانش فرشته باید کرد علم روی ترا به راه آرد با چراغت به پیشگاه آرد علم اگر قالبیست ور جانیست هر چه دانی تو به ز نادانیست تن بیروح چیست؟ مشتی گرد روح بی علم چیست؟ بادی سرد جهل خوابست و علم بیداری زان نهانی وزین پدیداری جان داننده گر چه دمسازست با بدن بر فلک به پروازست راز چرخ و فلک بدین دوری نه هم از علم یافت مشهوری؟ علم کشتی کند بر آب روان وانکه کشتی کند به علم توان چون تو با علم آشنا گشتی بگذری زاب نیز بی کشتی سگ دانا ز گاو نادان به به هنر در گذشت شهر از ده شود از جهل مرد کاهل و سست دانش او را دلیر سازد و چست گردش قبهٔ چنین پرکار نه به علمست، پس به چیست؟ بیار این همه کار و حرفت و پیشه نه هم از دانشست و اندیشه؟ جهل و کوریت سر به چاه کشد علم و بینندگی به ماه کشد دل شود گر به علم بیننده راه جوید به آفریننده چون به علمش یقین درست شود در عمل نامدار و چست شود مرد بی علم جفت غم بهتر دیگ بی گوشت بی کلم بهتر جوش جاهل چو آتش و خاشاک بر دمد، لیک زود گردد خاک علم دیوانه بی خلل نبود زانکه دیوانه را عمل نبود علما راست رتبتی در جاه که نگردد به رستخیز تباه علم را دزد برد نتواند به اجل نیز مرد نتواند نه به میل زمان خراب شود نه به سیل زمین در آب شود جوهر علم همچو زر باشد که چو شد کهنه تازه تر باشد نفس را علم مستفاد کند علم ازین بیشتر چه داد کند؟ آنچه در علم بیش میباید دانش ذات خویش میباید اوحدی مراغه ای