اوحدی مراغه ای
قصاید
قصیده شماره ۳۸ - وله سترالله عیوبه: هرگز به جان فرا نرسی بیفروتنی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هرگز به جان فرا نرسی بی فروتنی خواهی که او شوی تو، جدا گرد از منی زنهار ! قصد کندن بیخ کسان مکن زیرا که بیخ خویشتنست آنکه می کنی نیکی کن، ای پسر تو، که نیکی به روزگار سوی تو بازگردد، اگر در چه افگنی دل در جهان مبند، که بی جرعه های زهر کس شربتی نمی خورد، از دست او، هنی امروز کار کن که جوانی و زورمند فردا کجا توان؟ که شوی پیر و منحنی تا کی من و جمال من و ملک و مال من؟ چندین هزار من که شد از قطره ای منی؟ سر برفراشتی که : به زور تهمتنم ای زیردست آز، چه سود از تهمتنی؟ جز با دل شکسته ترا کار زار نیست خود را نگاه دار، که بر قلب می زنی کردی کلاه کژ، که : کمر بسته ام به سیم ای سنگدل، چه سیم؟ که دربند آهنی گر نیک بنگری،همه زندان روح تست چون کرم پیله، بر تن خود هرچه می تنی گر مرهم تو بر دل مردم بمنتست بردار مرهمت، که نمک می پراگنی مشکل بزاید از تو بسی خیر، از آنکه تو چون مادر زمانه ز نیکی سترونی از پند گفتن تو چه فرقست تا به نیش؟ از بهر آنکه تیز ترا ز فرق سوزنی تا برزنی به کیسهٔ بازاریان یکی روز دراز بر سر بازار و برزنی از بهر لقمه ای، که نهندت به کام در دیدم که : زخم دارتر از قعر هارونی دانی حساب گندم خود جوبه جو ولی «الحمد» را درست ندانی، ز کودنی نادان به جز حکایت دنیا نمی کند ناچار خود حکایت دنیا کند دنی ای اوحدی، کسی بجزو نیست در جهان درویش باش، تا غم کارت خورد غنی اوحدی مراغه ای