اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۷۱۷: عاشقان درد کش را دردی میخانه ده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عاشقان درد کش را دردی می خانه ده از قدح کاری نیاید، بعد ازین پیمانه ده جان ما بر باد خواهد رفت، ساقی، یکزمان باده ای گر می دهی، بر یاد آن جانانه ده هر حریفی را به قدر حال او تیمار کن طوطیان را شکر آر و ماکیان را دانه ده چون شود خوابت گران دست سبک روحی بگیر و آن دگرها را سبک تر سر به سوی خانه ده آن سر زلف چو زنجیر، ار چه کاری مشکلست یک زمان در دست این آشفتهٔ دیوانه ده ای که منکر میشوی سوز دل ریش مرا پرتو آن شمع بین و ترک این پروانه ده کنج این ویرانه بی گنجی نباشد اوحدی مست گشتی، خیز و آوازی درین ویرانه ده اوحدی مراغه ای