اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۷۰۴: کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده بوسه ای، ار آشکار نیست، نهانم بده خانه جدا میکنی،طاقت اینم ببخش بوسه بها میکنی، مکنت آنم بده چون نتواند کسی چارهٔ بهبود من من به جز از خویشتن هیچ ندانم، بده دل به تمنای تو بر در امید زد یا چو سگم جای ساز،یا بسگانم بده دانش و دین مرا میکنی ارزان بها این همه ارزان ترا،وصل گرانم بده باغ ترا باغبان بودم و آفت رسید دخل زیان کرده ام، خرج زیانم بده در پی جان منی، اینهمه تعجیل چیست؟ بندهٔ بد نیستم، خواجه، امانم بده چون ز در قرب تو گشت شبانی عزیز یوسف گرگم مساز، قرب شبانم بده از سر گردن کشی دوش ز دم بر فلک دوش چه می داده ای؟ باز همانم بده آن دل و جانی که بود، هر دو چو دادم به تو ای دو جهان زان تو، هر دو جهانم بده گر چه برفتم بسی، از تو نشان کس نداد من به تو ره چون برم؟ هم تو نشانم بده اوحدی ار شد زبون وقت ثنای تو، من مرد زبون نیستم، مزد زبانم بده اوحدی مراغه ای