اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۵۷۴: به پیشگاه قبول ار چه کم دهد راهم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به پیشگاه قبول ار چه کم دهد راهم هنوز دولت آن آستانه می خواهم گرم کند ز جفا همچو ریسمان باریک از آنچه هست سر سوزنی نمی کاهم دلم ز مهر رخش نیم ذره کم نکند اگر ز طیره کند همچو سایه در چاهم اگر به آب وصالش طمع کند غیری من آن طمع نپسندم، که خاک درگاهم بر آه سینهٔ من دشمنان ببخشیدند به گوش دوست، همانا، نمی رسد آهم گر او به کار من خسته التفات کند چه التفات نماید به دولت و جاهم؟ به طوع حلقهٔ مهرش کشیده ام در گوش حسود بین که: جدا می کند به اکراهم اگر تو عزم سفر داری، اوحدی، امروز مرا بهل، که گرفتار مهر آن ماهم اوحدی مراغه ای