اوحدی مراغه ای
غزلیات
غزل شماره ۴۳۸: پستهٔ آن ماه مروارید گوش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
پستهٔ آن ماه مروارید گوش چون بخندد بشکند بازار نوش صورت او مایهٔ لطفست و ناز پیکر او سایهٔ عقلست و هوش نرگس جادو فریبش سحر پاش سنبل هاروت بندش لاله پوش چون مگس برسر نهد هر لحظه دست از لب چون لعل او شکر فروش در غم او باز دیگ سینه را آتشی کردم، که ننشیند ز جوش خاطر ما کی خراشیدی چنین؟ گر به گوش او رسیدی این خروش دوش آب دیده از سر می گذشت در غم آن زلفهای تا به دوش اوحدی، تا کی کشی بار غمش؟ از کشش چون نیست سودی، پس مکوش گر به قولت گوش میدارد، بنال ور سخن در وی نمی گیرد، خموش اوحدی مراغه ای